Stracone marzenia - Intuicja [16] Cz.2 / By Nathalia Pisarka

Odcinek [16] Cz.2:

"Intuicja."

Przyjęcie weselne urządzone z niezwykłym przepychem. Wszyscy goście wystąpili w wieczorowych kreacjach. Ninie nie pozostało nic innego, jak włożyć swoją świeżo co kupioną sukienkę Carli. Dokonała właściwego wyboru. Wyglądała w niej bardzo korzystnie. 

Postanowiła zapomnieć o przykrych incydentach, zignorować zarówno mroczne skojarzenia, które spotkały ją tak nie dawno.

Po wystawionej kolacji rozpoczęto tańce pod gwiazdami.  Nim Nina zdążyła wejść na parkiet, Fabian pochwycił ją w objęciach.

- Zatańczysz? – zapytał z uśmiechem na twarzy.

Ujął ją za rękę, drugą położył sobie na ramieniu, czym zaprowadził ją z powrotem na parkiet. Nina patrzyła ponad jego ramienia na inne pary, lecz kątem oka widziała zaciśnięte usta i zmarszczone brwi.  Szybko jednak przybrał pogodny wyraz twarzy, stosowny do sytuacji.

Nina stąpała sztywno, wyciągnęła przed siebie ręce na całą długość, by zachować jak największy dystans psychiczny i fizyczny. Udawała przed sobą, że nie czuje ciepła jego dłoni w talii i drugiej, której oplótł jej palce. Na próżno. Rozpaczliwie przypomniała sobie pewną sytuację, która miała nieszczęśliwy finał.

Ostatnie wspomnienie sprawiło, że niemal zasłabła. Gdyby Fabian jej nie podtrzymywał, upadłaby na ziemię. Muzyka stopniowo wyciszała wzburzony umysł, łagodziła napięcie, przełamywała wewnętrzny opór. W końcu porwała ją, uniosła, krążyła we krwi, nadała własny rytm krokom i uderzeniom serca.

Fabian bezbłędnie wyczuł zmianę nastroju. Łagodnie przyciągnął ją bliżej, przycisnął jej dłoń do swojej piersi. Nina jeszcze chwileczkę walczyła ze przykrym wspomnieniem. W końcu spojrzała w niebieskie oczy, przepastne jak gwiaździsta noc. I utonęła w ich głębi.

Odwieczne porywające rytmy wymazały z pamięci smutne wspomnienia. Zewnętrzny świat przestał istnieć. Jej ciało i umysł wypełnił prastary, magiczny rytm. Niepomna wzajemnych urazów, płynęła po parkiecie, oczarowana, lekka i beztroska. Z rozchylonymi ustami, z roziskrzonymi źrenicami chłonęła całą sobą dotyk silnych dłoni i spojrzenie ogromnych, przepięknych oczu.

Nagle muzyka przestała grać. Czar prysł. Nina wróciła do rzeczywistości. Oszołomienie niezwykłymi doznaniami trwało jeszcze przez chwilę. Lecz Fabian szybko ściągnął ją na ziemię, dosłownie.

- Chodź obejrzeć fajerwerki.

Pokaz sztucznych ogni urządzono na plaży, by mieszkańcy miasta również obejrzeli spektakl. Nina z zachwytem obserwowała, jak kule fontanny i kaskady różnobarwnych gwiazdeczek rozświetlają niebo.  Obie ręce Fabiana spoczywały na jej talii.

Gdy po ostatnim wybuchu zgasły na niebie ostatnie kolorowe iskry, Nina nawet nie spostrzegła kiedy Fabiana już nie było w jej pobliżu. Początkowo myślała, że poszedł się czegoś napić, ale intuicja podpowiadała jej inaczej.

Skierowała się w aleje, która znajdowała się naprzeciwko niej. Kiedy doszła do jej końca, spostrzegła Fabiana, stojącego z dwójką facetów. Gdy mężczyźni odeszli, Nina zorientowała się, że chłopak ją zauważył.

W przyciemnionym świetle nocnego wieczoru chłopak nie potrafił odczytać żadnych uczuć z jej twarzy, lecz przysiągł, że przeżywa również silne emocje, jak on.

Obydwoje zaglądali sobie głęboko w oczy, jakby czegoś szukali. To jego spojrzenie, było inne niż te wszystkie dotychczasowe, które wstrząsnęło nią do głębi. Z wrażenia zaparło jej oddech.

Nina gwałtownie obróciła się i poszła w drugi koniec alejki.  Chłopak podążył za nią. Zdążył ją dogonić i zatrzymać. Zmierzył ją tylko wzrokiem od stóp do głów.

- Z kim rozmawiałeś? – rzekła po chwili.

- Jacyś mężczyźni pytali się o drogę – rzekł, a po chwili dodał – Gdyż zgubili się.

Nina nie wiedziała, co powiedzieć. Napięcie rosło z każdą chwilą. Cisza aż dzwoniła w uszach. Fabian jeszcze długo na nią patrzył w milczeniu, zanim odwrócił wzrok i bez słowa odszedł w inną stronę. 

Amerykanka nieprędko odzyskała zdolność ruchu. Zamiast złości ogarnęło ją uczucie nie do opisania. Teraz była już całkiem pewna, że kłamie.  Tylko nie mogła zrozumieć dlaczego.

_____________________________________


Oto przed wami obiecany rozdział! Przepraszam was z całego serca, że przez tak długo nic nie dodawałam, ale szkoła daje popalić. A to jakiś sprawdzian, klasówka czy nawet odpowiedź ustna. Postaram się to jakoś zmienić. I jak wrażenia?

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Ogólnie z tego rozdziału jestem zadowolona ;3 Nie sądziłam, że ten blog będzie istnieć aż do teraz. Dziękuję wam za to, że czytacie moje rozdziały ;* Jesteście koosiaaani *.* Ale to przede wszystkim dzięki wam, nadal ten blog istnieje ^^ Hehehehe ;D Dziękuję także  za poprzednie komentarze pod postem.  Było ich dużooo ;P Mam nadzieję, że pod tym również będzie sporo. Ci co prowadzą bloga, wiedzą, że komentarze podnoszą na duchu ;) Rozdział pojawi się za niedługo.. A na razie...

Next za 20 komentarzy! *.*
To pomoże mi w motywacji do napisania kolejnej części ~_*
To do następnej notki.
Buziaczki ;d

Nathalia/ Pisarka (Patrycja) ;3