Stracone marzenia - Widzisz? Niczym nie powinnaś się już martwić [17] / By Nathalia Pisarka

Odcinek [17]:

"Widzisz?Niczym nie powinnaś się już martwić."

W czasie podróży do domu Fabian długo się nie odzywał. Nina zastanawiała się, czy był zły, gdyż podsłuchała jego rozmowę z jakimiś obcymi kolesiami. Spojrzała na niego. Był pochmurny, a zęby miał zaciśnięte. Chciała przysunąć się do niego i pocałować go w policzek, by się rozluźnił, a na jego twarzy znowu zagościł uśmiech.

Odwróciła wzrok, czując ściskanie w gardle. Zamknęła swoje powieki, by nie dostrzegł, że błyszczą jej się oczy.

- Nino wszystko porządku? – zapytał Rutter.

Skinęła tylko głową. Chłopak spojrzał na nią, nie usłyszawszy odpowiedzi.

- Nino, słyszałaś co powiedziałem? – powtórzył jeszcze raz.

Tego wszystkiego było już za wiele. Nie mogła tego dłużej już w sobie tłumić. Jeśli czegoś nie powie, nie dowie się o co chodzi, to doprowadzi ją do depresji.

Łzy zniekształciły jej głos.

- Mógłbyś mi powiedzieć, co ci kolesie chcieli od Ciebie?

Przełknęła głośno ślinę, a łzy ciekły jej po policzkach. Objęła się mocno ramionami w obronnym geście. Fabian zaklął pod nosem i zatrzymał się i zjechał na pobliskie pobocze.

Obrócił się w stronę Niny i położył swoje dłonie na jej dłoniach. Była cała czerwona od płaczu.

- Rozmawialiśmy już wcześniej o tym.

- Wiem - Nina ze wszystkich sił starała się opanować i wytarła oczy, ale twarz Fabiana wciąż była rozmyta.

- Ale? – zmarszczył brwi.

- Nie jestem pewna czy uwierzyłam ci w to, co mi powiedziałeś. – rzekła, spoglądając na jego twarz.

Fabian ścisnął jej ramiona tak mocno, że wykrzywiła się z bólu. Po chwili puścił ją i oparł się na fotelu. Napad płaczu mijał. Widziała już wyraźnie, że kłamie. Jego oczy były ciemne, nieprzeniknione.

Nachylił się nad nią i znów do niej rzekł:

- Nie chcę, żebyś już więcej wspominała o tym spotkaniu.

Jego głos był nienaturalny, mechaniczny, jak gdyby tłumaczył coś mało pojętnemu dziecku. Przez chwilę przemknęło mu przez myśl, że gdyby nie przeszłość, nie byłoby go tu z nią, ale nie zastanawiał się nad tym dłużej.

- Jedyne, co się liczy w tej chwili, to…

Nina poczuła, jak rączka przy drzwiach w samochodzie wbija jej się w plecy. Fabian przysuwał się coraz bliżej. Ujął jej głowę w dłonie i pocałował ją w czoło, a na końcu w usta.

Bez żadnego ostrzeżenia odsunął się od niej, z powrotem położył dłonie na jej ramionach i spojrzał głęboko w jej zapłakane oczy.

- Widzisz? Niczym nie powinnaś się już martwić. Wszystko jest w porządku. Zapewniam ci to – rzekł, z lekkim chytrym uśmiechem, po którym Nina już całkiem miała mętlik w głowie.

Następnego dnia Nina zaplatała warkocz przed lustrem w sypialni. Chciała nie myśleć o słowach Fabiana, ale nie mogła. Nie miała jednak pewności, ani dowodu, czy jej chłopak kłamie. Ogarnął ją lęk z tego powodu

- Nino? - zawołał z dołu chłopak

- Tak? 

- Nie widziałaś mojego telefonu? - odbruknął ze złością wparowując do ich sypialni

- Nie. A coś się stało?

- Gdyż...

Nie dokończył. Nie znalazł logicznego wyjaśnienia

- A zresztą nieważne. Chodź lepiej na śniadanie - rzucił nagle z lekkim tonem.

- Dobrze - odparła beztrosko.

Nina w przeciągu sekundy pojęła, że celowo zmienił temat. Uszanowała to, choć strumień myśli wciąż płynął przez jej głowę. Wstała z krzesła, wyprostowała plecy, wzięła głęboki oddech i opuściła sypialnie schodząc na dół.

_________________________________________

Hello everyone! Oto moje kolejne arcydzieło, na które znów musieliście długoo czekać. Ogólnie to ponad cztery dni musiałam się nad nim męczyć, kompletnie nie wiedząc co napisać. W końcu na coś tam wpadłam. I znowu napisałam pleciugi...Humor przez ostatnie kilka dni w ogóle mi nie dopisuje. Najchętniej to kogoś czymś walnęła, lub coś rozwaliła. Najlepiej to książkę od fizyki i geografii. Grrr... W sumie na klawiaturze, też bym mogła się wyżyć, ale mi jej szkoda.  Ogólnie to chciałam wam powiedzieć, że mam pomysł na kolejną historię. Aaaaaa i mały info: ta historia raczej nie skończy się happy endem. Chyba, że będziecie chcieli na odwrót.

Za wszelakie błędy ortograficzne bardzo przepraszam, ale nie jestem najlepsza z dyktand. W sumie to mam tylko jedną pałę: z dyktanda, a reszta to same czwórki i piątki i chyba z dwie czy trzy trójki. W następnym tygodniu mam mieć próbne egzaminy -.- BOŻE DOPOMÓŻ TYM CO MAJĄ PISAĆ! I chcę was poinformować, że mam zamiar jeszcze w tym miesiącu skończyć tę zaistą historyjkę, gdzie na samym końcu okaże się, że Nina umrze...  Chyba? Biedny Fabianek będzie cierpiał, za popełnione swe błędy.

Okeyyy, to ja może już skończę przemawiać, bo muszę iść po piciu.  Od kąt przyszłam do domu w ogóle nic się nie napiłam.

Nowy rozdział - tradycyjnie 20 komentarzy!

Do następnego razu.

Bye, bye

Nathalia/Pisarka.