Rozdział trzeci // by cнosen tωo

Nina otworzyła oczy. Najpierw jedno oko, potem drugie. Pierwsze, pojedyncze promienie słońca leniwie wlewały się za zasłony i delikatnie łaskotały jej w policzek. Chwile zajeło jej ogarnięcie całej sytuacji. Podniosła się do pozycji siedzącej, i rozejrzała się po pokoju. Źle się czuła. Bolała ja głowa i było jej trochę chłodno. Poza tym, wciąż nie otrząsneła się z resztek snu. Niechetnie zrzuciła z siebie koldrę i odrazu poczuła nieprzyjemny chłód okalający jej nogi. Nie mogła tracić czasu. Musiała jak najszybciej wynieść się z mieszkania Fabiana. Nie chciała mu ciążyć.

Westchneła przeciągle, zsuwając się z łóźka. Niewiele pamiętała z wczorajszego wieczora. Ostatnią rzeczą, którą pamiętała był Fabian. Rozmawiali. A potem usneła. Przenajmniej tak jej się wydaje. Niczego nie była teraz pewna. Podeszła po gniazdka w rogu pokoju, odłączyła od niego swoją ładowarkę i pośpiesznie wybrała numer Melanie.

* Nina *

Wszystko było załatwione. Musiałam sie tylko spakować. Mel obiecała załatwić jakiś transport. Tylko jak mam to wszystko załatwić. Mogłabym spróbować przejść niepostrzeżenie, ale wtedy nie będe mogła podziękować Fabianowi za pomoc. Bez niego, najprawdopodobniej dalej siedziałabym w tym parku, marudząc. Ciarki mnie przechodzą na samą myśl. Ale z drugiej strony... gdy mu powiem, będzie chciał mnie zatrzymać. Znam go. A ja.. nie mogę. I tak pozwoliłam sobie na zbyt dużo.

Dostrzegłam moje stare ubrania. Wisiały na dzwiach szafy, już suche i uprasowane. Uśmiechnełam się. To było bardzo w stylu Fabiana. Założyłam je, i pożyczone ubrania zawiesiłam w podobny sposób. Potem spakowałam pozostawione rzeczy, poscieliłam łóźko i ruszyłam na dół w poszukiwaniu Rutter'a.

Szybko zorentowałam się, że nie jesteśmy sami. Z przedpokoju dobiegały jeszcze dwa inne głosy. Mężczyzny i kobiety. Im bliżej podchodziłam, tym większe miałam wrażenie, że są znajome. Przyczaiłam się za schodami i probowałam usłyszeć kawałek rozmowy. Troche głupio mi było szpiegować, ale w tej chwili działałam całkowicie impulsywie.

- Ale jak to? Że gdzie jest? Ja muszę sie z nią zobaczyć! - pisnął dziewczący głos.

- Amber, ona.. jest zmęczona, jeszcze śpi.

Amber. Mimowolnie serce zabiło mi troche szybciej. Nie miałam z nią żadnego kontaktu przez.. uh, sama nie wiem ile. To wcale nie tak, że nie chciałam do niej napisać, ale... bałam sie. Była moją przyjaciółką, kochałam ją, i dalej kocham, ale nie będe mnieć jej za złe jeźeli nie będzie chciała mnie znać po tym jak ich zostawiłam.

- No to ją obudzę – powiedziała to takim tonem jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Najwyraźniej planowała pójść na moje poszukiwania, ale – dzięki Bogu, coś ja zatrzymało.

- Fabian ma racje, Ambs. Nie możesz tak po prostu tam pójśc. Gdy Nina się obudzi, napewno sama do nas zejdzie.

- Ale Alfie! - jękneła Amber – ja muszę ją zobaczyć!

A więc Alfie też tu jest. Miło go znowu usłyszec. Ciekawe kto jeszcze mieszka w pobliżu.Chociaż... Może lepiej nie wiedzieć?

Nagle zamarłam. Uslyszałam kroki. Mimowolnie moja stopa cofneła się o stopień w górę. Mam jakieś 

10 sekund, zanim mnie zobaczą. No już, Nino!

 Szybka decyzja. 

8 sekund

Chwila zawachania.

 6 sekund. 

5 sekund. 

Rzuciłam się do ucieczki. 

Tak. Wiem co myślicie. To nie tak, że nie chcę ich znowu zobaczyć. Bardzo chcę. Ale nie jestem jeszcze gotowa. Czasem moje tchórzostwo nie zna granic.

Zatrzasnełam za soba dzwi, rozmasowując obolałe kolano. Podczas mojej ' heroicznej ucieczki' zdołałm kilka razy przydzwonić nim o podłoge. Tchórz, i przy okazji nie zkoordynowany.

Z torby wygrzebałam kartke i jakiś długopis. Nabargrałam kilka słów przeprosin i odłożyłam ją w widocznym miejscy. Chwyciłam rączke granatowej walizki i, starając sie nie wywołać zbyt dużego hałasu wywlokłam ją na dół.

Teraz głosy dobiegały z kuchni. Mimo zamkniętych dzwi poznałam że były głośniejsze i bardziej doniosłe. Kłócili się? Uh.. czy ja zawsze musze dobrowadzać ludzi to takiego stanu? Gdziekolwiek się pojawiam.

Usłyszałam, jazgot udsuwanego krzesła. To było dla mnie jak sygnał startu. Podniosłam walizkę z podłogi i zdecydowanym krokiem ruszyłam w strone wyjścia. Gdy już je zamknełam , pobiegłam ile sił w nogoch, dopuki nie upewniłam się, że jestem całkowicie bezpieczna. 

______________________________________________________________________________

Kurczę, naprawdę przepraszam. Miałam napisać w poprzednim tygodniu, a piszę dopiero dzisiaj. W dodatku za dwa dni wyjeźdzam, i nie będzie mnie przez cały tydzień. :c  Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe.

Są tu jacyś fani książek Ricka Riordana? ^^ Już niedługo do kin wchodzi Morze Potworów, i strasznie sie jaram. Normalnie jak 3 sezonem HoA. ^^  Jeżeli się uda do będe na premierze, w przed dzień wyjazu. kto sie wybiera? :3

+ No i tradycyjnie dziekuje za komentarze pod poprzednim rozdziałem. <3