Stracone marzenia - Nieznany numer [18]/ By Nathalia Pisarka

Odcinek [18]:

"Nieznany numer."

Była godzina dwunasta. Nina siedziała w cieniu drzewa i ze zdumieniem kręciła głową, wpatrzona w krajobraz parku. Dzień był bardzo gorący, zresztą jak niemal wszystkie dni sierpnia.

- Kogo ja tu widzę? – dobiegł ją pełen rozbawienia damski głos.

Nina uniosła głowę i kilka metrów dalej ujrzała Patricie z szerokim uśmiechem. Dziewczyna pomyślała, że zapewne już z Eddiem wróciła z podróży poślubnej.

- Witaj Nino. – rzekła Patricia siadając obok dziewczyny.

- Hey. Już wróciliście? – zapytała spoglądając na brązowowłosą.

- No pewnie – przytaknęła z rozbawieniem. – W końcu cztery dni pobytu w Tajlandii wystarczą.

Amerykanka westchnęła dalej spoglądając w krajobraz parku.

- Coś się stało? – rzekła Patricia, widząc że jej kumpela zbladła. – Wyglądasz na zmęczoną.

- Bo jestem zmęczona – rzekła skłamując.

W pewnym momencie dziewczyna usłyszała dźwięk dzwoniącego telefonu dobiegającego z jej ogromnej torby. Głęboko miała nadzieję, że to nie Fabian.  Chłopak dzwonił do niej bez przerwy od kąt wyszła z domu nie dając jej spokoju.

- Halo?

- Nino, gdzie jesteś? – usłyszała głos chłopaka.

- W parku. – dziewczyna ponownie westchnęła – Z Patricią – rzekła wypowiadając ostatnie dwa słowa rozłączając się a następnie wyłączając telefon.

- Pokłóciliście się? – zapytała Patricia.

- Nie… skądże. Po prostu musiałam na chwilę wyjść z tego domu i przejść się. Dziwnym trafem trafiłam tutaj…

- Dotlenić się?

- Między innymi – odpowiedziała z uśmiechem w kierunku kumpeli.

- Więc powiesz mi o co chodzi?

- Skapnęłaś się, że coś jest nie tak?

- Po pierwsze nie wyglądasz na zmęczoną. A po drugie. Chodzi o Fabiana?

Nina powoli opuszczała głowę w dół, nie mogąc wykrztusić ani słowa. Przez ostatnie kilka dni w ogóle się nie odzywała do chłopaka… tak jakby zapomniała o jego istnieniu. Wreszcie przerwała ciszę.

- Mam wyczucie, że od kąt wrócił z tego projektu bez przerwy mnie okłamuje. – rzekła boleśnie świadoma tego, co mówi.

Kilka godzin później Amerykanka wróciła do domu. Po długiej rozmowie z kumpelą ulżyło jej, że w końcu mogła się komuś wygadać. Trzymając to za zębami w niepewności, czuła jak parzy się od środka. Kumpela przyrzekła jej, że nikomu nie piśnie słowa, nawet Eddiemu. Uświadomiła sobie, że gdyby ktoś oprócz Patricii dowiedział się o tym, miałaby poważne kłopoty.

Chłopak zauważył odbicie sylwetki Niny w lustrze, które znajdowało się w holu.

- Gdzie byłaś? – odezwał się na jej widok.

- W parku. Musiałam trochę złapać świeżego powietrza. – zapewniła go szczerze – Przepraszam Cię, że się wtedy rozłączyła, ale chciałam trochę pobyć sama.

- W towarzystwie Patricii? – rzekł, podnosząc jedną brew.

- Oczywiście – odpowiedziała wchodząc do salonu siadając na kanapie.

Dziewczyna miała głowę wypełnioną tyloma sprzecznymi emocjami, że nie zwracała uwagi na chłopaka. Zapaliła jedną z lamp obok małego stoliczka i zamknęła powieki. To nic nie pomogło.

Podeszła do okna i je otworzyła. Wychyliła głowę wciągając świeże powietrze. Powietrze o tej porze było o wiele chłodniejsze niż w południe. Skutecznie studziło emocje. Nina czuła, że odzyskuje równowagę i jasność myślenia.

Doszła do wniosku, że po rozmowie z Patricią, Fabian na pewno coś przed nią ukrywa. Tylko do cholery jasnej nie wiedziała co. Wszystkie trzy opcje które obmyśliła okazały się całkiem beznadziejne. Jednak jej rozsądek podpowiadał, żeby nie poddawała się i za wszelką cenę dowiedziała się co ukrywa. 

Nagle przebiegł kot. Ten nagły ruch zwrócił jej uwagę. Nina ocknęła się z zamyślenia. Obróciła się do tyłu i ujrzała obserwującego ją Fabiana

.

- To ja może wstawię wodę na herbatę – rzekła wymykając się do kuchni.

Wchodząc do kuchni oblał ją zimny pot, a potem poczuła ukłucie w sercu. Zacisnęła zęby, wlewając wodę do czajnika, a następnie stawiając na palniku. Głuchotę przerwał dźwięk telefonu. Pewnie Patricia coś chcę – pomyślała.

Włożyła swoje ręce do kieszeni. Nim się zorientowała, nie miała przy sobie telefonu. Na bank to nie był jej telefon. Choć i nawet dźwięk świadczył o tym.

Na pobliskim blacie zauważyła telefon chłopaka.  Zorientowała się, że to do niego przyszedł sms. Bez chwili wahania chwyciła jego telefon i odblokowała ekran.

- Nieznany numer. – rzekła po cichu do siebie.

Kiedy przeczytała treść sms, omal nie zemdlała:

"Masz czas do jutra, do północy. A jak nie to sobie to załatwimy całkiem inaczej!"

- N

____________________________________

Hey wam kochani! Pozwalam wam rzucić we mnie wszystkim co macie obok siebie! Zwaliłam tę część. Rozdział miał pojawić się troszeczkę wcześniej, ale w tym tygodniu pisałam próbne egzaminy gimnazjalne. Przyznam szczerze, że nie poszły mi zbyt dobrze. Najlepiej to napisałam z angola. Choć wyników jeszcze i tak nie znam -.-

Przepraszam za wszelakie błędy ortograficzne, ale jestem tak zmęczona po tym tygodniu, że szkoda gadać. Dobrze, że jeszcze ten tydzień chodzimy a potem 18 dni wolnego ^^ Plus dla mnie bo będę miała czas na pisanie opowiadań dla was. Jeszcze góra 2-3 odcinki i koniec. Planuję nową historię, ale myślałam nad drugim sezonem. Mam mniej więcej pomysły, ale chciałabym znać wasza opinię co o tym sądzicie. Więc liczę na was *.* Dobra nie będę już was przynudzała. Więc komentujcie, wyrażajcie swoje opinie...


Nowy rozdział -20 komentarzy!!!!!
Do następnego razu.
Kocham was, Sibuners!
Bye bye.

Nathalia/Pisarka