I żyli (nie do końca) długo i szczęśliwie - Początek końca [1]

*14 październik *** poniedziałek *** 10:04 AM*


- Nie obchodzi mnie, czy przeleciałeś tę ździrę, czy nie! - krzyczała Patricia. Stała na środku dużej, jasnej sypialni. Między nią, a jej chłopakiem stało duże, dwuosobowe łóżko. Może właśnie dlatego jeszcze go nie zabiła.
- To czego ty chcesz?! - krzyczał Eddie. Nie był zły na szatynkę, bardziej rozdrażniony. Nie miał o co się złościć. A jednak stał tu i się z nią kłócił. Dlaczego? Sam do końca nie wiedział.
- Po prostu... Zostaw mnie w spokoju... - odparła zrezygnowana dziewczyna. Nie miała już siły się kłócić. Nie teraz. Nie dziś...
Wzrokiem odprowadziła swojego chłopaka do drzwi, a kiedy się zamknęły z całą swoją siłą zepchnęła wazon z kwiatami stojący na stoliku nocnym. Skąd wzięły się te kwiaty? Nigdy ich tam nie było. „Głupi idiota” myślała Patricia siadając na brzegu łóżka i chowając twarz w dłoniach.
Nie płakała. Ale głowa bolała ją niemiłosiernie. Miała ochotę komuś mocno przywalić. Najlepiej Eddiemu.
Spojrzała na lustro stojące naprzeciwko niej. Ta postać... To była ona? Długie brązowo-rude włosy sięgały już prawie do pasa. Nie przeszkadzały jej, ale nigdy nie chciała, żeby były tak długie. Zawsze podcinała je do odpowiedniej długości. Ale Eddie powiedział, że ładnie jej w długich. Więc je zostawiła.
Wciąż była ubrana w piżamę. Szare, nieco luźne bokserki i czarna bluzka na ramiączku.
Dlaczego tak się zmieniła? Nie wyglądała już jak ona. Gdzie zniknęła ta buntowniczka z liceum? No tak. Eddie zaczął zamieniać ją w jedną z tych idiotek które cały czas się wokół niego kręciły. „Kretyn”. Zapomniał, że niezmienny został jej charakter.
Może to właśnie to tak ją irytowało? Że chciał ją zmienić.
Nie mogła dłużej o tym myśleć. Podniosła się z łóżka i ruszyła w stronę łazienki.


*14 październik *** poniedziałek *** 10:32 AM*


Brunetka spacerowała po jednej z najrzadziej uczęszczanych alei w parku w Blackpool. Lubiła to miejsce. Rzadko widywała tam kogokolwiek i panował tam względny spokój. A właśnie tego teraz potrzebowała Patricia. Spokoju. Musiała to wszystko przemyśleć. Musiała dowiedzieć się, co ma robić.
Nie mogą udawać, że nie było tej porannej kłótni. Tak samo, jak wielu poprzednich. Nie mogła dłużej sobie wmawiać, że to się więcej nie powtórzy.
Ona i Eddie kiedyś byli blisko, ale teraz... Co się zmieniło? Ona? On... ? „Nie. On się nie zmienił...” pomyślała. „I może to jest problem?” Eddie wciąż zachowuje się jak dzieciak z liceum, który w wolnym czasie ratuje świat. A to już przecież minęło.
Z drugiej strony to właśnie w takim Eddiem, Patricia zakochała się prawie cztery lata temu. Więc może to Jej wina?
- Ale co za różnica, czyja to wina? - spytała siebie Patricia schodząc na główną aleję.
Dziewczyna nigdy nie lubiła tego miejsca. Przyłaziło tu pełno dzieciaków i wszystkie z jednego powodu. Żeby obściskiwać się publicznie. Brunetce wydawało się to żałosne. Ale oni byli wszędzie. Na ławkach, na trawnikach, pod drzewami, na drzewach.
Patricia i Eddie nigdy nie byli tacy jak te dzieciaki. Jasne, zdarzało im się czasem pocałować „w tłumie”, ale zawsze to był tłum przyjaciół. Może to też była jej wina? To ona nigdy nie lubiła okazywać uczuć publicznie. Więc to Eddie musiał się dostosować. Na prawdę tak było? Nigdy o tym nie rozmawiali. Oczywiste było, że całowali się tylko w samotności... albo na randkach. W szkole tylko się obejmowali, lub trzymali za ręce...
„Przestań o tym myśleć!” skarciła się w duchu. Powinna skupić się na przyszłości, a nie rozpamiętywać przeszłość.
Jak doszło do tego, że od ponad dwóch tygodni nie mogła nawet przytulić się do swojego chłopaka?


***tydzień wcześniej***

- Eddie, godzinę temu mieliśmy się spotkać w kawiarni...
- Tak. Wiem. Ale zadzwonił Matt, kazał mi przyjść. Jestem pod szkołą. Chodź do nas. - odezwał się głos w telefonie.
- Eddie...
- No chodź... Wiesz, że chciałem się z tobą spotkać, prawda? Zajęcia zaczynają się za godzinę  Posłuchasz jak ramy. Co ty na to?
- Okej... - odparła z niechęcią brunetka po czym się rozłączyła. Nie chciała tam iść. Nie przepadała ludźmi z zespołu Eddiego. Poza Mattem, najlepszym przyjacielem chłopaka. On wydawał się całkiem spoko. Ale reszta...
No ale już się zgodziła. Chciała ten poranek spędzić razem z Eddiem a będzie siedzieć w śmierdzącym garażu i słuchać tego rzępolenia. Nie mogło wyjść lepiej.


Gdy Patricia dotarła do umówionego miejsca niemile się zaskoczyła. Co prawda Eddie stał przed szkołą, ale nie z członkami swojego zespołu. Razem z Mattem stał otoczony przez sześć dziewczyn z uczelni.
Kiedy blondyn zobaczył zbliżającą się do nich dziewczynę uśmiechnął się szeroko po czym odszedł od grupki żeby się przywitać.
- Hej! - zawołał nim brunetka zdecydowała jak powinna się zachować. Zanim się zorientowała koło nich stanęła jedna z „wielbicielek” zespołu. Wtuliła się w ramię Eddiego i uśmiechnęła do Patrici.
- Eddie... - zdołała z siebie wyrzucić brunetka.
Jeszcze raz spojrzała na dziewczynę przyczepioną do ramienia jej chłopaka. Doskonale ją znała. Melanie. Wysoka, wysportowana, świetna uczennica. Blond włosy nieco dłuższe od włosów Pat, zielone oczy i śliczny uśmiech.
- Cześć Patricio! - rzuciła Melanie i jeszcze mocniej przytuliła się do Eddiego. Czemu on nic tym nie robił? Nie widział że Patricia aż bucha z wściekłości? A może ta blondyna mu się podobała?
Brytyjka jeszcze raz, tym razem uważniej, przyjrzała się dziewczynie. Miała na sobie białą bluzkę wciągniętą w kremową spódniczkę.Tego samego koloru płaszczyk i botki. Do tego jasnoróżowy szalik. Patricia zaraz porównała ją ze swoim strojem. Biały t-shirt, krótkie spodenki i czarne rajstopy. Do tego jakaś stara bluza którą znalazła nie wiadomo gdzie i jej ulubione, stare glany.
Czy Eddiemu naprawdę podobała się ta wypindrzona lalunia? Przecież to nie jego typ. Prawda? A może to Patricia nie jest w jego typie? Już nie.
- Hej. Melanie. - odparła w końcu brunetka po czym z uniesioną brwią zerknęła na swojego chłopaka - Co tam Eddie? - W jej głosie słychać było złość. Starała się jednak to ukryć. Chłopak uśmiechnął się i uwolniwszy się z uścisku blondynki pocałował Patricie w policzek.
- Fajnie że już jesteś. - odpowiedział. Zupełnie nie zwracał uwagi na złość w oczach dziewczyny.
Kiedy już się odsunął Melanie znów przyczepiła się do jego ramienia. Na to Eddie też nie zwrócił uwagi co doprowadzało Patricię do szaleństwa.
- Masz szczęście Pat. - odezwała się blondynka. - Ramię Eddiego jest naprawdę wygodne. - sprostowała opierając głowę na ramieniu blondyna.


*14 październik *** poniedziałek *** 10:39AM*


„Idiota” pomyślała Patricia. Jak mogła tak długo z nim wytrzymać? Jest niedojrzały, nieodpowiedzialny... W ogóle się z nią nie liczy. Dlaczego więc ona tak bardzo o niego walczy?
Brunetka właśnie doszła jednej z bram wejściowych do parku. Spojrzała na zegarek.
- O cholera! - szepnęła. Nie miała pojęcia, że jest już tak późno. Za 20 minut zaczynały się zajęcia, a bardzo chciała porozmawiać z jeszcze jedną osobą. Biegiem ruszyła w stronę swojej uczelni.
Jeszcze nigdy nie spóźniła się na zajęcia. Nie chciała, żeby to był jej pierwszy raz. Nie dziś. Na poprzedniej lekcji dość mocno wkurzyła wykładowcę, więc teraz pewnie zrobi wszystko, żeby ją pogrążyć. Nie mogła się spóźnić. To by było samobójstwo...


Wbiegając na teren uczelni Patricia dostrzegła Eddiego. Stał razem ze swoim zespołem, a na jego ramieniu jak zwykle, była zawieszona jakaś dziewczyna.
„Dupek...” przeleciało jej przez myśl. Nie mogła uwierzyć, że pomimo kłótni on wciąż nie wyciągnął żadnych wniosków...
Stali na środku drogi do głównego budynku, więc chcąc, nie chcąc brunetka musiała ich minąć.
Wciąż biegnąc zerknęła na dziewczynę przy ramieniu Eddiego. Miała na imię Olivia. Jej rodzice pochodzili z Japonii. Nie była zbyt wysoka. Miała kruczoczarne włosy do ramion i naprawdę śliczny uśmiech. Ubrana była w długie, czarne spodnie i biały, gruby sweter zakładany przez głowę. Do tego ciemne buty na platformie.
Patrici aż nie chciało się w to wierzyć. W życiu by nie pomyślała, że Eddie może być zainteresowany kimś takim. Znała Olivię. Była przesłodzoną paniusią, z denerwującym śmiechem.
Brunetka była kompletnie inna. Ona i Oivia były swoimi przeciwieństwami.

Patricia. W spodniach moro, białej bluzce i ciemnozielonym płaszczu. Po raz pierwszy od dawna założyła buty na obcasie. Włosy miała związane w kucyka. Zupełnie różniła się od tych wszystkich dziewczyn. „Może właśnie dlatego cały czas przebywa z nimi?” odezwał się mały głosik w jej głowie. Zaraz go przegoniła. Nie chciała o tym myśleć. Nie teraz.
Biegiem minęła swojego chłopaka. Zerknęła na niego i napotkała jego wzrok. Piwne oczy chłopaka nie wyrażały kompletnie nic. Po prostu... patrzał. W oczach Patrici natomiast kryła się złość, gniew, irytacja. Wszystko to, czego nie mogła mu powiedzieć.


*14 październik *** poniedziałek *** 12:04PM*


Okropna lekcja. Tak jak się Patricia spodziewała. Ale teraz już było po wszystkim. Następny wykład miała dopiero o trzynastej, więc miała trochę wolnego.
„Powinnam zjeść jakieś śniadanie” pomyślała. Wyjęła z torby swój telefon i wykręciła numer przyjaciółki.
- Co jest? - usłyszała po chwili i na sam dźwięk tego głosu chciała się uśmiechnąć.
- Za ile możesz być u Kennedie'go? - spytała i już zaczęła iść w stronę wyjść z uczelni.
- Za dziesięć minut. Pasuje ci?
- Już tam idę. - odparła po czym się rozłączyła.


Kawiarnia u Keneddiego. W sumie, nosiła inną nazwę, ale wszyscy tak o niej mówili. Przynajmniej wszyscy, których znała Patricia. Nikt nie wiedział kto pierwszy nazwał tak tą kawiarnię i dlaczego ale było to ulubione miejsce wszystkich studentów z pobliskiej szkoły.
Patricia siedziała przy jednym ze stolików pod dużym oknem. To było jej ulubione miejsce. Lubiła siedzieć w ciszy i patrzeć jak ludzie chodzą w tą i z powrotem wciąż się gdzieś śpieszą. Zdawała sobie sprawę, że ona wygląda tak samo. A mimo wszystko patrzenie na te całkowicie obce jej osoby pozwalało jej się wyciszyć i skupić.
Jak zwykle zamówiła dla siebie tosta z serem i szynką. Do tego latte z dużą ilością mleka i szczyptą cynamonu. Dla przyjaciółki cappuccino  Zawsze zamawiały to samo, więc kiedy jedna przychodziła wcześniej, wiedziała, co ma kupić.

Po chwili przed brunetką stanęła wysoka dziewczyna w jasnobrązowych włosach. Ubrana była w ciemne, długie spodnie. Do tego zielony sweter spod którego wystawała biała koszula.
- Hej Joy – uśmiechnęła się Patricia. Dziewczyna stojąca naprzeciwko niej odwzajemniła uśmiech i usiadła na krześle obok.
- Cześć Pat. - odpowiedziała radosnym głosem. - Długo czekałaś?
- Nie wiem. Zamyśliłam się.
- A o kim myślałaś? - spytała głosem który świadczył, iż nie dość, że znała już odpowiedź, to jeszcze wiedziała, że przyjaciółka nie chce o tym mówić.
Patricia tylko przewróciła oczami. Kiedy kelner przyszedł z zamówieniem żadna z dziewczyn się nie odzywała.
Znały się tak długo. Mogły po prostu siedzieć razem, w ciszy i świetnie się rozumieć. Słowa były im zbędne.
- Chyba zerwę z Eddiem. - wypaliła w końcu Patricia nie odrywając wzroku od swojej filiżanki z kawą.
- Dlaczego  - odparła Joy i od razu tego pożałowała. Przyjaciółka wbiła w nią spojrzenie mówiące „Nie każ mi tego tłumaczyć  Nie mogę.” Więc już więcej nic nie mówiła. Chwyciła tylko przyjaciółkę za rękę i mocno ją ścisnęła.
Siedziały tak przez kilka minut aż Patricia nie wzięła głębszego wdechu i z uśmiechem na ustach spojrzała na przyjaciółkę.
- Nigdy go nie ma. Cały wolny czas spędza z innymi. Mam tego dosyć.
- Rozumiem... - odparła tylko Joy.
- Masz mnie już dosyć? - spytała brunetka z uśmiechem.
- Odkąd zaczęłaś z nim chodzić. - odparła dziewczyna ze śmiechem. - Zmieniając temat. Nie powinnaś być w szkole. Wkuwać do testów i te sprawy?
- Kolejne zajęcia mam dopiero o pierwszej. - odpowiedziała Patricia i upiła łyk kawy. - A co z tobą? Długo jeszcze zamierzasz unikać studiów?
- Patricio...
- Nie, pytam serio. To już drugi rok. Co z tobą?
- Nie mam głowy do studiowania. Przynajmniej nie teraz. - odparła przyjaciółka i wyjrzała za okno – może w przyszłym roku... - dodała nie odrywając wzroku od ulicy.
- Jeżeli tak mówisz... Ale to błąd.
- Nie jedyny jaki popełniłam... - mówiła Joy wciąż wpatrując się zaparowane okno.
Znów zapadła cisza. Przyjaciółki dopiły swoje napoje, zapłaciły i obie ruszyły w stronę uczelni.
- Mam jedną prośbę... - powiedziała Patricia kiedy dotarły do bramy szkoły.


*14 październik *** poniedziałek *** 06:41PM*


Patricia weszła do swojego, jak zwykle pustego, mieszkania. Nie miała siły na kompletnie nic. Chciała tylko zdjąć te przeklęte buty i położyć się spać.
Weszła do sypialni. Przed nią stał Eddie. Nie uśmiechał się, nie ruszał. Po prostu stał i czekał na jej reakcję.
Dziewczyna rozejrzała się po pokoju wszędzie stały pozapalane świece i wazony z kwiatami.
- Nie jesteś z zespołem? - powiedziała w końcu. Dlaczego spytała akurat o to? Nie zamierzała bawić się w jego gierki. Zrobi coś, co ją wkurzy, przeprosi i nic się nie zmieni. Po co ta farsa?
Chłopak rozłożył ręce i rozejrzał się po pokoju. Znów na nią spojrzał.
- Jak widać. - uśmiechnął się lekko. Jakby nie był do końca pewny, czy mu wolno.
Patricia zbliżyła się trochę do niego. Nie miała siły, żeby się awanturować. Nie miała siły na nic poza staniem w miejscu. Ale musiała coś zrobić.
Jeszcze raz spojrzała na świece stojącą na stoliku nocnym.
- Wiesz, że to nie wystarczy? - powiedziała cicho nawet nie patrząc na blondyna.
- Wiem. - odpowiedział nie ruszając się z miejsca.

Brunetka znów spojrzała na swojego chłopaka. Stał pośrodku ich sypialni. Smutny, poddany. Mogłaby zrobić z nim teraz cokolwiek. Jego poczucie winy nie pozwoliłoby mu odmówić. Wiedział, że zrobił coś złego. Tylko czy myślał o tym samym co dziewczyna? Może ona o czymś nie wiedziała?
Nie miała siły się nad tym zastanawiać. Powoli podeszła do chłopaka i się w niego wtuliła. Po chwili chłopak otulił ją swoimi ramionami i przycisnął do siebie.

Przez chwilę Patrici wydawało się, że zaśnie w jego ramionach. I tak było. Na skraju snu usłyszała w głowie cichy głosik „Ramię Eddiego jest takie wygodne...”

_______________________

Miał wyjść nie za krótki, nie za długi.

Wyszedł za długi.

Miałam plan na ten odcinek i mój plan okazał się trochę za bardzo rozbudowany.

No cóż. Tak czasem bywa.

Mam nadzieję, że się nie zawiedliście.
Piszcie, czy chcecie, żebym dalej pisała, czy może... żebym wymyśliła coś innego?

Mam jeszcze małą prośbę do reszty Administratorek. Byłabym wdzięczna, gdybyście nie czytały moich postów ZANIM  je opublikuję. Dziękuję :)

Do przeczytania (◕‿◕✿) 

Następny Odcinek »

* `Himari * 15 września 2013 * 12:00 * muzyka *